Zag je dat ..............

......... mijn punnik klosje er eigenlijk heel erg mooi uitziet voor een klosje dat al minstens 35 jaar oud moet zijn? Welaan dat komt omdat ik vroeger een absolute hekel had aan alles wat met handwerken te maken had. En dat kwam door mijn überstrenge handwerkjuf op de lagere school. Ik ging naar school in Rotterdam en het was een strenge school. We moesten met ons armen overelkaar zitten en mochten niet babbelen. De jongens kregen handarbeid. Die mochten leuke dingen maken als houtentreintjes en kleien enzo. Ik moest handwerken. We moesten een shortje maken. Eerst borduren en dan genaaid met de hand, ik zeg u met de hand. En ik kan het me nog herinneren dat ik het steeds uit moest halen, tranen dat ik heb geweend. Maar ze was streng, mijn juf, ik moest eerst dit afmaken en daarna mocht ik pas net als alle andere meisjes een tafellaken bestempelen met textielverf. Daar ben ik dus nooit aantoe gekomen. Ik was aan het borduren of beter gezegd nog steeds aan het uithalen.

Toen ik éénmaal op het middelbaar zat in Dieren, kreeg ik weer handwerkles. De jongens leerden solderen en ik moest borduren, kruissteekjes, een heel kussen lang urrrrgggggh. In het laatste jaar moest je keuzevakken samenstellen en ik ben naar de handenarbeidleraar gestapt en heb gevraagd of ik dat als keuzevak kon doen. Dat deden meisjes niet maar ik deed het toch. Ik kreeg lessen kunstgeschiedenis en mocht 3 keer een tentoonstelling maken. ik heb daar leren solderen, werken met klei en glazuur en zelfs nog leren houtbewerken, op zo'n echte draaibank met een beitel enzo.

Ik kom uit een creatief nest, vader schildert en tekent en heeft ooit zelfs de academie gedaan, moeder was altijd aan het handwerken en maakte vrij-expressie-wandkleden. En toch zei het me niet veel. Totdat ik kleedgeld kreeg en ik daarmee echt niet toe kwam, Die "botten" waren zo mooi maar ik wilde ook die jeans en dat shirtje ........... en dus begon ik met breien en breidde van Zeeman wol een afschuwelijke zwart-grijs-rood gestreepte trui. met veel vloeken en tieren, Dat ding lag regelmatig in de hoek. Maar ik zette door ............. toen ontdekte ik de naaimachine van mijn moeder en ik begon zelf kleding te maken. Ik veranderde patronen en deed de vreemdsoortigste dingen. Ooit maakte ik een 'tutu-kinda-rokje' van voile wat ik met stijfsel wijd uit liet staan. Ik werd heel erg alternatief en zag er altijd 'apart' uit. Toen ik ging werken in de psychiatrie bleek dat ik natuurlijk gemakkelijke kleding moest hebben, een 'psychotische' patiënt kun je niet aan op je hakjes. En dus verdween het 'aparte' in de kast.

Inmiddels was ik getrouwd en kregen we samen onze eerste dochter. En omdat ik niet meer kon blijven werken, onze uren werkten elkaar tegen, bleef ik thuis. Een flinke hap uit het inkomen natuurlijk en met een kindje was dat nog moeilijker. En dus begon ik de kleertjes zelf te maken. Van broeken, vestjes, winterjassen tot zelfs skigerief. Alles naaide en breide ikzelf. Jaren heb ik dat gedaan. Toen we éénmaal verhuisden naar België was het een ramp om dat te blijven doen. Ik ging vaak naar NL om daar mijn stoffen te halen. Want hier vond ik nooit wat ik vond. Zo grauw, zo grijs. De jongens werden geboren en met een druk gezin van 6 werd het naaien en handwerken een ondergeschoven kindje. Vooral het gebrek aan het vinden van leuke stoffen maar ook wol was de oorzaak. Ik vond het vreselijk. Daarnaast vond ik helemaal geen zielsverwanten. Niemand van mijn nieuwe kennissen deed dat. Nooit! Het leek bijna wel alsof ze het raar en vreemd vonden dat ik daarin plezier had.

Jaren deed ik dus bijna niets. Af en toe een truitje, of eens een borduurwerkje uit Zweden maar verder erg weinig. Totdat ik einde vorig jaar enkele blogs leerde kennen. Ik sloot me zelfs aan bij het Leuvens Stiksel. En dat deed het vuur weer oplaaien. Ik heb nu weer een waslijst aan todo's en ik ben langzaam maar zeker al mijn gerief weer van zolder gaan het halen. Want ik had niets weggegooid.

I'm back and I like it!