het was lief dat ik zulke fijne reacties kreeg op de post van gisteren.
dat deed me echt heel erg goed.
jammer genoeg weten nog te weinig mensen over Autisme
en het merendeel is gericht op de begeleiding van kinderen
éénmaal volwassen moet je het maar zelf uitzoeken ...
toen wij de diagnose kregen zei onze psychiater:
tsja uw man mist wat draadjes in zijn emotionele ontwikkeling
en daar zult u mee moeten leren leven ...........
toen we buiten kwamen was ik zo boos en verdrietig
voelde me in de steek gelaten
had gehoopt dat we meer begeleiding zouden krijgen,
meer hulp in hoe we hiermee om moesten gaan
we bezochten samen een psycholoog
maar dat leverde zoveel strijd op
na een sessie had ik de dingen heel anders geïnterpreteerd dan BB
en daar kwam ruzie van .......
dus begon ik er over te lezen,
heel veel zelfs ...........
en we praten héél veel
waar het vooral op neer komt is dat ik mijn
verwachtingen om een 'gewone' relatie
te hebben moet bijstellen.
ik moet nog veel leren
wij moeten nog veel leren
want als er iets duidelijk is dan is
het dat een relatie met een Aspie
(iemand met het AspergerSyndroom)
niet vanzelfsprekend is.
wil je er meer over weten?
hier kun je meer lezen over Asperger
fijne dag nog
Inderdaad vreemd om plots zo'n stempel te drukken op iets wat al zo'n lange tijd onuitgesproken wordt gevoeld. Maar wat zegt de naam van een syndroom meer dan iets waar je al die tijd al zelf je weg in zocht? Ik hoop dat de diagnose jullie wat meer richting geeft in je zoektocht, en niet tussen jullie in gaat staan op jullie wandel, maar gewoon een goede gps is als je eigen stafkaart het niet meer doet. Ik ken zelf 1 dame die gelijkaardig nieuws kreeg toen ze de veertig voorbij was, en dat was ook even slikken, maar de wetenschap bleek uiteindelijk meer een lichtbaken dan een schaduw over haar leven.
BeantwoordenVerwijderen